VAKMANSCHAP heeft een naam: Vital Parren BVBA, een bedrijf met reeds meer dan 10 jaar ervaring in de sector. Sterke troeven zijn : werken uitvoeren met kwaliteitsproducten, veiligheid (VCA gecertificeerd) en klant vriendelijkheid. Specialisaties: Daktimmerwerk, Gevelbekledingen: sidings, metalen wandbekleding, Renovaties. Klik hier op naar de website van Vital Parren te gaan.
De zon is een ster
De zon is het dominante object in het zonnestelsel qua massa en totale energie-inhoud. De straling van de zon drijft het klimaat op de planeten aan en is de primaire energiebron voor de biosfeer van de aarde. De zon is de steen van Rosetta voor de studie van astrofysische processen met resoluties die niet gemakkelijk te bereiken zijn voor andere sterren. De resultaten van deze zonnestudies kunnen worden toegepast op het begrijpen van andere sterren, inclusief de eigenschappen van hun atmosfeer en interne structuren. Op het gebied van de natuurkunde speelt de zon een unieke rol. Het element helium, het op één na meest voorkomende element in het heelal na waterstof, werd ontdekt in het zonnespectrum. De zon dient als een van de testbedden voor Einsteins' algemene relativiteitstheorie. De aard van subatomaire deeltjes, neutrino's genaamd, de bijproducten van kernreacties in de hete en dichte kern van de zon en zonachtige sterren, werd opgehelderd als resultaat van zonneonderzoeken. De zon fungeert als laboratorium voor de studie van plasmafysica, oftewel de studie van de interacties tussen geïoniseerd gas en magnetische velden.
Naast zijn rol als het centrale object van ons zonnestelsel, is de zon ook een ster in een universum van sterren. De zon behoort tot de gele dwergen in de spectraalklasse van sterren. Ze wordt soms een "typische" of "gemiddelde" ster genoemd. Toch is dat niet zo in de zin van algemene aanwezigheid. Misschien zouden we de basiseigenschappen van de zon binnen het spectrum van sterren kunnen bekomen wanneer we op een wiskundig geschikte manier de eigenschappen van de meest massieve en heetste sterren zouden samenvoegen met die van de minst massieve en koelste sterren. Maar sterren die sterk op de zon lijken, vormen slechts ongeveer 5% van de sterren in ons Melkwegstelsel! Meer dan 80% van de sterren in ons sterrenstelsel zijn koele, minder massieve "rode dwerg"-sterren. De zon is dus absoluut niet typisch in de zin van algemeen!
Protuberansen
Een zonneprotuberans is een groot, helder en vaak lusvormig object dat zich uitstrekt vanaf de zon. Wanneer het vanaf de rand van de zon wordt bekeken tegen de duisternis van de ruimte, noemen astronomen het object een protuberans. Maar wanneer het wordt bekeken tegen de achtergrond van de zon, vanuit een ander perspectief, lijkt het object donkerder dan zijn omgeving en wordt het een filament genoemd. Protuberansen en filamenten vormen zich in de fotosfeer en bevatten veel koeler en dichter plasma. Wetenschappers weten niet precies hoe protuberansen ontstaan, maar het plasma van een protuberans barst uit het oppervlak van de zon langs de verwarde en verwrongen magnetische velden die hoog in de buitenste atmosfeer of corona van de zon lussen. Protuberansen zijn honderdduizenden kilometers over het oppervlak van de zon gespannen; veel groter dan de aarde en zelfs Jupiter. De grootste protuberans die ooit is geregistreerd, stroomde meer dan 800.000 km (500.000 mijl) de corona in; dat is ongeveer de straal van de zon. Deze zonnestructuren kunnen van slechts een paar dagen tot meer dan een paar maanden duren.
Wanneer een protuberans loskomt van de zon, noemen astronomen deze loslating een coronale massa-ejectie (CME).
Fotosfeer
De fotosfeer straalt het licht uit dat we van de zon zien. Dit is de eerste en onderste laag van de atmosfeer van de zon. Het is het deel van de zon waar we het meest bekend mee zijn, omdat het het zichtbare "oppervlak" vertegenwoordigt dat we zien. De zon heeft niet echt een vast oppervlak, omdat het een enorme bal van gas en plasma is. Wat we eigenlijk zien, is een dunne laag die de zon omringt. Dit deel van de zon is erg dun (slechts 100 km of 62 mijl dik) vergeleken met andere delen van de zon, zoals de corona en de chromosfeer. Binnen deze zone zien we zonnevlekken, zonnevlammen, korrels en convectiecellen.
De temperatuur in deze regio ligt tussen de 4.500 en 6.000 Kelvin.
Zonnevlekken
Zonnevlekken verschijnen als donkere gebieden op het overigens heldere oppervlak van de zon. Een zonnevlek ontstaat doordat het interne magnetische veld door het zichtbare oppervlak barst en in de corona terechtkomt. Zonnevlekken lijken donker omdat de magnetische velden de energie en warmte die van binnen de zon naar het oppervlak worden getransporteerd, in de weg zitten. Omdat deze gebieden minder worden verwarmd, zijn ze een paar duizend graden Kelvin koeler (normaal gesproken 1.000-2.000K), waardoor ze donker lijken in vergelijking met de zeer heldere rest van het oppervlak. Als je echter alleen naar een zonnevlek zou kijken, zou deze nog steeds heel erg helder en heel heet lijken (ze hebben temperaturen van 3.000K - 4.000K) en iets meer oranje dan de rest van de zon. Het lijkt alleen donker vanwege het contrast in temperatuur en helderheid.
Als we boven de fotosfeer in de corona kijken, verschijnen wat ooit donkere zonnevlekken waren, nu als zeer heldere actieve gebieden. Ze lijken helder omdat de magnetische velden die de zonnevlekken veroorzaken ook superverhitte gassen hoog in de atmosfeer vangen. De hete gassen hebben een temperatuur van meer dan een half miljoen graden Kelvin en gloeien fel in ultraviolette en röntgengolflengten. Dit is een belangrijk voorbeeld van waarom wetenschappers de zon in meer dan één golflengte bestuderen. Dezelfde donkere zonnevlek in zichtbaar licht is een zeer helder actief gebied in ultraviolet licht.
Zonnevlekken zijn over het algemeen de oorsprong van zonnevlammen en CME's. Ze worden daarom gebruikt als marker van zonneactiviteit. Veel zonnevlekken betekent over het algemeen veel zonnevlammen en CME's. Weinig of geen zonnevlekken betekent weinig of geen zonneactiviteit. De zonnevlek- of zonnecyclus duurt ongeveer 11 jaar, van het ene zonnemaximum tot het volgende. We naderen het zonneminimum in 2017, dus we zien op een willekeurige dag weinig of geen zonnevlekken of actieve gebieden op de zon.
Coronale Massa Ejecties
Coronale massa-ejecties, of CME's, zijn explosieve uitbarstingen van zonneplasma en magnetisch veld die met duizenden kilometers per uur van de zon wegvliegen. CME's worden vaak (maar niet altijd) geassocieerd met zonnevlammen. Deze uitbarstingen doen zich voor wanneer grote, dreigende coronale lussen of filamenten (gassen die gevangen zitten in magnetische velden, een beetje zoals ijzervijlsel) op een of andere manier worden geraakt of verstoord. Hierdoor wordt het hele lussysteem instabiel, zodat het gevangen materiaal kan losbarsten en een deel van het magnetische veld met zich mee kan slepen.
CME's komen het meest voor tijdens het zonnemaximum, wanneer de zonnevlekkencyclus het meest actief is. Soms ligt de aarde in het pad van een coronale massa-ejectie. Omdat ze zeer geladen deeltjes bevatten, kunnen CME's gevaarlijk zijn voor astronauten en ernstige schade aan satellieten veroorzaken. Ze kunnen echter ook de meest spectaculaire lichtshow op aarde veroorzaken: het poollicht!
De snel bewegende CME's kunnen, als ze in de juiste richting staan, het magnetische veld van de aarde dwingen zichzelf te herstructureren. Deze herstructurering (magnetische herverbinding genoemd) geeft deeltjes in de ruimte energie en lanceert ze langs het magnetische veld van de aarde richting de polen. Zodra ze de atmosfeer van de aarde raken, die voor deze deeltjes als een bakstenen muur lijkt, komen ze piepend tot stilstand en dumpen hun overtollige energie in de atmosfeer. Deze extra energie zorgt ervoor dat de atmosfeer van de aarde gaat gloeien. Verschillende atomen in de atmosfeer gloeien in verschillende kleuren. Zuurstof gloeit bijvoorbeeld rood en groen en stikstof gloeit blauw en paars - allemaal kleuren die we in het poollicht zien!
Zonnevlammen
Terwijl de zon draait, lussen magnetische velden zich om zichzelf heen en creëren kluwens. Wanneer de velden te ver worden gedraaid, knappen ze als elastiekjes in een spectaculaire explosie die enorme hoeveelheden energie, licht, hitte en materiaal vrijgeeft. De uitbarsting van licht en energie is wat we een zonnevlam noemen. De "stof" (zonnemateriaal en magnetisch veld) wordt een coronale massa-ejectie genoemd (zie hieronder). Zonnevlammen vinden meerdere keren per dag plaats tijdens het zonnemaximum en zeer zelden tijdens het zonneminimum.
De energie die vrijkomt tijdens een zonnevlam bestrijkt het gehele elektromagnetische spectrum, van de lage-energie radiogolven, via infrarood en zichtbaar, tot de hogere-energie ultraviolet en röntgenstralen, en zelfs in de superhoge-energie gammastralen (voor de echt grote vlammen). De energie die vrijkomt bij een zonnevlam is miljoenen keren groter dan de grootste vulkaanuitbarsting op aarde of meer dan een miljard megaton TNT. Zonnevlammen kunnen realtime effecten hebben op ons leven op aarde, waaronder het verstoren van satelliet- en radiocommunicatie. Wist u dat vliegtuigen niet over de polen mogen vliegen tijdens hoge zonneactiviteit omdat hun radiotransmissies niet langer betrouwbaar zijn?
Coronale lussen
Coronale lussen zijn heldere, gebogen structuren die boven het oppervlak van de zon uitsteken. Aangedreven door de lussende lijnen van de gedraaide en krachtige magnetische velden van de zon, zijn deze plasmabogen meestal, maar niet altijd, geworteld in zonnevlekken. De grootste coronale lussen doemden duizenden kilometers boven de fotosfeer op en staken in de corona van de zon, of buitenste atmosfeer.
Magnetisch veld
De zon is als een enorme staafmagneet, met een noord- en zuidpool. Zonnewetenschappers geloven dat positief geladen ionen en negatief geladen elektronen in de zon bewegen met de rotatie van de zon in de convectiezone. De beweging en rotatie van deze soep van geladen deeltjes, of plasma, genereert een stroom in de zon, net als een dynamo op een fiets. Deze stroom genereert op zijn beurt de magnetische velden van de zon. Terwijl de zon draait, draait plasma bij de polen langzamer dan plasma bij de evenaar, waardoor de magnetische velden verdraaid en verward raken. Deze complexe magnetische krachtlijnen zorgen ervoor dat het oppervlak en de kenmerken van de zon kronkelen. Kronkelende lussen, torenhoge protuberansen en wervelende stralen plasma bewegen allemaal vanwege het intense magnetische veld van de zon dat onder het oppervlak schudt en draait. Terwijl de magnetische veldlijnen kronkelen en zich verzamelen, interacteren ze met elkaar, waardoor er iets ontstaat dat lijkt op een kortsluiting. Dit wordt magnetische herverbinding genoemd, waardoor het magnetische veld zichzelf in de loop van de tijd kan afwikkelen. Het hele proces van het opwinden en ontspannen van het magnetische veld duurt ongeveer 11 jaar en wordt de zonnecyclus genoemd.
Corona
De corona is de ijle buitenste atmosfeer van de zon. De naam komt van het Latijnse woord voor kroon. Dit gebied van plasma, of sterk geïoniseerd gas, strekt zich duizenden kilometers uit boven het zichtbare oppervlak van de zon, de fotosfeer genoemd. Vanwege de helderheid van de zon is de corona vanaf de aarde extreem moeilijk te zien, behalve door het gebruik van een coronagraaf of tijdens een totale zonsverduistering. Tijdens de totaliteit, wanneer de maan al het licht van de zon perfect blokkeert, verschijnt de corona als een wit ragfijn gordijn dat van de zon uitgaat. De randen en structuur van de corona zijn in constante beweging, aangestuurd en gecontroleerd door de intense magnetische velden van de zon. Het gebied is veel heter dan de zon zelf, met temperaturen variërend van 1.000.000 Kelvin (1,7 miljoen graden Fahrenheit) tot meer dan 10 miljoen graden K.
Chromosfeer
Chromosfeer betekent letterlijk "kleurbol". Dit is de tweede van de drie belangrijkste lagen van de atmosfeer van de zon. Deze laag bevindt zich net boven de fotosfeer, tussen ongeveer 400 km (250 mijl) en 2100 km (1300 mijl) boven het zonneoppervlak. De temperaturen in de chromosfeer variëren van 4000 K (6700 graden F of 3700 graden C) nabij het oppervlak en stijgen tot 8000 K (14.000 graden F of 7700 graden C) aan de bovenkant. De chromosfeer lijkt rood vanwege de grote hoeveelheid waterstof die aanwezig is. Je kunt deze rode kleur zien aan de uiterste rand van de zon tijdens een totale zonsverduistering.
De meest zichtbare en indrukwekkende kenmerken van de chromosfeer zijn filamenten en protuberansen. Deze gigantische gaspluimen worden gevangen door magnetische velden boven de fotosfeer en bereiken hoogtes van 150.000 km boven de zon. Als je van het oppervlak af beweegt, gorgelt de chromosfeer met harige spicules die uit het oppervlak barsten. Bij bepaalde golflengtes van licht geven spicules de zon een grassige textuur. De langste van deze plasmastralen bereiken hoogtes van 5.000 km (3.000 mijl) voordat ze terugzakken naar de zon.